Wiadukt na Rugiańskiej

* * *

Opracowanie tematu wiaduktu w ciągu ulicy Rugiańskiej na podstawie materiałów - dokumentacji projektowej znajdującej się w archiwum ZDiTM.

Wiadukt został wybudowany w 1967 roku przez jednostkę wojskową służb komunikacyjnych jako obiekt tymczasowy o nośności do 5 ton, dla pojazdów dostawczych, zaopatrzenia i pogotowia. Jako ustrój nośny wykorzystano wycofane z eksploatacji elementy konstrukcji mostów wojskowych.

Autor nieznany, fragment podparcia wiaduktu na przyczółki od strony Stoczni, rok 1986

Na podstawie inwentaryzacji przeprowadzonej w 1985 i ekspertyzy opracowanej przez Biuro Projektów Budownictwa Komunalnego z Gdańska z 1986 roku, po wizji lokalnej autorów opracowania wprowadzono ograniczenie nośności do 1.5 tony (20 maja 1986) – praktycznie tylko dla ruchu pieszego. W opracowaniu wykorzystano projekt techniczny budowy wiaduktu i inwentaryzację konstrukcji kładki stalowej opracowany w 1966 roku.

Autor nieznany, fragment podparcia wiaduktu na przyczółki od strony Stoczni, rok 1986

Na podstawie tej dokumentacji można było zorientować się, że obiekt ten został wykonany w tym okresie. Jak stwierdzono, obiekt powstał niezgodnie z dokumentacją, gdyż w dokumentacji wiadukt miał mieć szerokość całkowitą 4 metry, a dźwigary rozstawione co 1 metr. Stwierdzono również, że konstrukcja wiaduktu – szerokość jezdni wynosiła 6,96 m, chodniki miały 1,7 i 1,77 metra, a całkowita szerokość pomostu wynosiła 10,43 metra. Długość wiaduktu wynosiła po pomoście 28,42 metra,a rozpiętość teoretyczna wynosiła 28 metrów.

Autor nieznany, fragment podparcia wiaduktu na przyczółki od strony Stoczni, rok 1986

Nawierzchnia wiaduktu składała się z dyliny drewnianej belek ułożonych obok siebie o wymiarach 20x16 cm, a na dylinie ułożony dywanik asfaltowy o grubości 6 cm. Na chodniku na legarach ułożona dylina drewniana o grubości 5 cm, na której ułożono dywanik asfaltowy o grubości 2x5cm.

Dylina drewniana spoczywa na dźwigarach stalowych kratowych wykonanych jako element przestrzenny. Na wiadukcie zastosowano dwa typy elementów przestrzennych kraty, a mianowicie elementy końcowe przy podporach i elementy pośrednie.

Podpory wiaduktu skrajne wykonano jako masywne ściany żelbetowe ze skrzydełkami równoległymi. Z oględzin wynikało również, że nawierzchnia pokryta asfaltem, który położono na dylinie drewnianej jest spękana i miejscami są ubytki, co powoduje przenikanie wody stąd dylina jest zagrzybiona i spróchniała. Natomiast konstrukcja nośna kraty, co widać gołym okiem ugięcie pasa górnego i dolnego w miejscu styku elementów kraty. Stwierdzono również ubytki (śrub stężających lub nakrętek do śrub na złączach sworzniowych zawleczek w sworzniach).

W 1987 roku byłe Przedsiębiorstwo Eksploatacji Dróg i Mostów zleciło opracowanie dokumentacji na remont i wzmocnienie wiaduktu do BPBK w Gdańsku. Na etapie przygotowania projektów wystąpiono o wytyczne urbanistyczne do WUAiNB Urzędu Miasta, które praktycznie narzuciły konieczność realizacji jako zadanie inwestycyjne (zablokowanie finansowania ze środków na remonty kapitalne). W związku z tym PEDiM odstąpił od kontynuacji wszelkich prac związanych z remontem wiaduktu do czasu zapewnienia niezbędnych środków finansowych.

Wobec faktu, że ulica Rugiańska jest drogą wojewódzką, Wydział Inżynierii Miejskiej poczynił starania o przyznanie środków, które miały pozwolić na rozpoczęcie prac projektowych i budowlano montażowych w latach 1993 – 4.

Materiał przyczółków i filarów – żelbet, długość wiaduktu po pokładzie 28.90 m, szerokość jezdni – 7m, szerokość chodnika 2x1,5 m. W latach 1974 – 5 prowadzone były remonty bieżące

Przeprowadzono badania geologiczno – inżynierskie w rejonie projektowanej budowy wiaduktu I klasy nad torami kolejowymi w ciągu ulicy Rugiańskiej. Zgodnie z ustaleniami zawartymi w wymaganiach techniczno-budowlanych oraz ustaleniami z projektantem z inż. Sokolnickim z Biura Projektów – projektowano budowę wiaduktu prefabrykowanego – dwuprzęsłowego (2x21 m) w I etapie o wysokości podpór ca 8 metrów, który w przyszłości byłby przedłużony w obu kierunkach, a przyczółki wykonane w I etapie na palach wielkośrednicowych o przekroju 1,50 m stanowić będą (po odkopaniu do poziomu terenu) podpory typu filarów mostowych. Przewidywane zagłębienie pali do rzędnej 20 m npm. Rozstaw pali pod skrajnymi przyczółkami (podporami) od 4 – 4,5m, a obciążenie 1.500 ton na podporę.

W roku 1998 - 1999 dokonano końcowego końcowego odbioru wiaduktu drogowego w ciągu ulicy Rugiańskiej wykonanego przez firmę „Stalmont” ze Szczecinna wykonawcą dokumentacji była firma „Transprojekt „ z Gdańska a inwestorem Urząd Miejski.

Charakterystyka wiaduktu
• układ statyczny belka jednoprzęsłowa wolnopodparta,
• długość przęsła w osiach podparcia 30 m,
• długość całkowita ze skrzydełkami 40,1 m,
• szerokość całkowita pomostu wiaduktu 23,6 m,
w tym: jezdnia 4x3,25 =13,0 m,
opaski + krawężniki = 2,0 m,
chodniki dla pieszych = 4,5 m,
ścieżka rowerowa ~ 3,0 m<
bariery ochronne - 0,72 m,
poręcze = 0,38 m,
• wiadukt zaprojektowano na obciążenia klasy B tzn. na obciążenia 3,0 KN/m2 oraz K= 600 KN {_0,3 Ton/m2 i K =60 Ton }

Konstrukcja pomostu wiaduktu
• pomost składa się ze stalowej konstrukcji zespolonej współpracującej z płytą żelbetową,
• ustrój nośny stanowi osiem dżwigarów stalowych o wysokości 1450 mm typu blachownicowego zespolonych poprzecznicami,
• pomost, płyta żelbetowa o grubości 23 cm ,beton klasy B-30, 254 m3,
• jezdnia na wiadukcie ma przekrój daszkowy o 2% spadku poprzecznym i jest odwodniona czterema wpustami deszczowymi podłączonymi do kolektora stalowego obiektowego.

Podpory
• przęsło wiaduktu oparte jest na żelbetowych przyczółkach ,beton klasy B-30, 240 m3,
• każdy z przyczółków posadowiony jest na sześciu palach o średnicy l200mm i długości 12,0—13,5 m.

• rysunek ogólny wiaduktu nad linią kolejową ulicy Rugiańskiej
• przekrój poprzeczny wiaduktu nad linią kolejową ulicy Rugiańskiej

* * *